آرامگاه شمس تبریزی
آرامگاه شمس تبریزی از مکان‌های گردشگری و زیارتی شهرستان خوی و از نماد های این شهر است که به اعتقاد بسیاری محل دفن شمس تبریزی می‌باشد. محمد بن علی بن ملک داد تبریزی ملقب به شمس‌الدین یا شمس تبریزی، از صوفیان ایرانی مسلمان مشهور سده هفتم هجری است که به اعتقاد برخی در قونیه دفن شده و عده‌ای دیگر آرامگاه وی را در شهر خوی می‌دانند. در مکانی که امروز به عنوان آرامگاه شمس تبریزی شناخته شده، به جز یک سنگ قبر منسوب به شمس و سردیسی از او، مناره بلندی نیز به چشم می‌خورد. مناره بزرگی پوشیده از شاخ قوچ وحشی که در کنار این مدفن قرار گرفته به برج شمس تبریزی معروف است و قدمت آن به سده ۶ هجری قمری برمی گردد.
این مناره از بناهای خاص و تاریخی منطقه است که هر ساله گردشگران زیادی از آن بازدید می کنند و تعداد بی شماری از متصوفان در آذرماه هر سال برای انجام مراسم در جوار منار جمع می شوند. در روایت های عامه و سفرنامه های مختلف این بنا را به شاه اسماعیل اول صفوی نسبت داده اند، که بعد از شکار یک روزه اش دستور داده کله قوچ های وحشی را در آن به کار برده و از همان آجر مناری بسازند. سبک معماری مناره شمس تبریزی همانند بناهای دوره سلجوقی است، ساختمان مناره برجی استوانه‌ای شکل و میان تهی است و پلکانی مارپیچی از ورودی منار که در قسمت پایین آن قرار گرفته، به انتهای منار و به قسمت مؤذن منتهی می شود.
پی و حدود ۵۰ سانتی‌متر از پایین بنا با سنگ ساخته شده و از این قسمت به بعد، از آجر استفاده کرده اند که در وسط آجرها، کله‌های قوچ قرار داده شده است. از خصوصیات ویژه مناره نصب شاخ قوچ های وحشی روی بدنه خارجی منار است که همراه با جمجمه حیوان به عنوان تزئین در مناره به کار رفته و در آجر کاری و فرم آن هیچگونه تزئینات دیگری استفاده نشده است. در واقع هدف از بکارگیری شاخ قوچ در منار به احتمال زیاد نمایش قدرت پادشاه بوده که در یک روز توانسته به‌قدری قوچ وحشی شکار کند که شاخ آن‌ها در سطح خارجی یک مناره به کار رود.
