تپه سیلک
تپه سیلک یا منطقه باستانی سیَلْک با قدمت بیش از 8000 سال، بقایای به جا مانده از نخستین تمدن ایران مرکزی، سیلک است و مدارک مکتوب متعلق به دوران قبل از هخامنشی در آن یافت شده است. بر اثر بارندگی شدید و شسته شدن خاک منطقه این مکان باستانی کشف گردید. با توجه به بررسی های باستان شناسان این مکان نوعی نیایشگاه برای مردمان آن زمان بوده و به صورت برج مطبق هرمی ساخته شده است . کشف دوک‌های ریسندگی و بافندگی از این مکان نشان از آشنایی مردم باستان با هنر و صنعت ریسندگی و بافندگی دارد. همچنین ظروف لوله دار بلند با نقش اسب و خورشید، شمشیر و نیزه نیز از آثار باقی مانده از این تپه هستند.
قدمت قدیمی ترین آثار کشف شده به ۷۵۰۰ سال پیش می رسد و در حال حاظر آثار کشف شده در موزه لوور فرانسه، موزهٔ ملی ایران، موزه باغ فین و موزه‌ای در همین منطقه باستانی قرار داده شده است. بر اساس تحقیقات انجام شده روی تپه سیلک و دو گورستان نزدیک به تپه، تاریخ این تمدن را حدود ۱۰,۰۰۰ سال حدس زده اند. این تپه تاریخی دچار تخریب های متعددی شده است ، انجام حفاری‌هایی در حریم سیلک و نصب تیرهای بتونی چراغ برق، ساخت و ساز، حفاری و آسفالت کردن خیابان‌هایی در محدوده سیلک از جمله علل تخریب می باشند. در محل تپه مردگان را در زیر کف اتاق‌هایی که آجر فرش یا سنگ فرش نداشتند، به صورت چمپاته دفن می‌کردند در کنار آنها اشیایی قرار می‌دادند که در بعضی از گورها گران بها و در بعضی دیگر بی‌ارزش بودند.
تپه‌های سیلک در ضلع جنوب غربی کاشان و در سمت راست جاده کاشان به فین قرار دارند و دو گورستان الف و ب به فاصله ۶۰۰ متری از هم در این منطقه قرار دارند. همچنین سفال‌های خرد شده بسیار قدیمی، بر روی زمین تپه قابل دیدن هستند و ابزارهای کار با فلز یافت شده در محل تپه نیز، نشان از مهارت مردمان آن سرزمین در ذوب کردن فلزات دارد. به طوری که در بخش جنوبی سیلک کوره‌ای مخصوص ذوب کردن فلزات کشف شده و بیانگر این مهم است که تمدن سیلک جزء پیشرفته‌ترین تمدن‌های دوران باستان می‌باشد.
