محوطه تاریخی قلی درویش
قمرود یک روستا در نزدیکی شهر قم واقع شده است. این منطقه توسط یک رودخانه به دو بخش تقسیم می‌شود: بخش شرقی که به نام قمرود شناخته می‌شود و بخش غربی که البرز نام دارد. در منطقه قمرود، تپه‌ای به نام تپه قلی‌درویش واقع شده است که مورد توجه باستان‌شناسان قرار گرفته است. از آنجا که در این تپه لایه‌های باستانی هزاره پنجم و سوم پیش از میلاد شناسایی شده، این مکان اهمیت تاریخی دارد. با این حال، اطلاعات درباره زندگی در هزاره چهارم در این منطقه کاملاً واضح نیست و هنوز معمای وقفه تاریخی طولانی در این تپه حل نشده است.
محوطه باستانی قمرود، که در ابتدا به مساحت تقریبی ۱۰۰ هکتار بوده است، امروزه فقط حدود ۱۰ هکتار از آن باقی مانده است. از این منطقه، باستان‌شناسان آثاری مانند نیایشگاه و سکوهای ساخته شده از خشت کشف کرده‌اند. همچنین در اثر کاوش‌ها، خمره‌هایی ساخته شده از مواد نذری و خمره‌ای حاوی غلات که به منظور انبار کردن غذاها بوده‌اند نیز پیدا شده‌اند. این آثار نشان می‌دهند که قمرود در گذشته مکانی مذهبی و مهم برای نیایش و تقدیر از خداوند و همچنین محلی برای ذخیره‌سازی مواد غذایی بوده است.
تپه قلی‌درویش در سال ۲۰۰۱ توسط یک باستان‌شناس آلمانی کشف و به عنوان یکی از آثار ملی ایران ثبت شد. کاوش‌های انجام شده نشان داد که این منطقه دارای یک سابقه تاریخی بسیار باستانی است و به عنوان یکی از قدیمی‌ترین تمدن‌های جهان شناخته می‌شود. در این منطقه قبرهایی با سن بیش از ۷۰۰۰ سال کشف شد که در آن‌ها اشیاءی همچون کوزه‌های سفالی پیدا شد که اکنون در موزه ملی ایران نگهداری می‌شوند. در سال ۲۰۱۵، ابتدا برنامه‌ای برای حذف این بنا از لیست آثار ملی و تخریب آن وجود داشت. اما به لطف تلاش‌های رسانه‌ها و باستان‌شناسان، این تصمیم تغییر کرد و از تخریب این مکان باستانی جلوگیری شد.
