پل خواجو

پل خواجو به نام های پل شاه و پل بابا رکن‌ الدین نیز معروف است همچنین در مقطعی از تاریخ، به دلیل قرارگیری در نزدیکی جاده اصفهان به شیراز با نام پل شیراز خوانده می‌شد. این اثر تاریخی مربوط به دوران صفویه است که به دستور شاه عباس دوم برروی زاینده رود احداث شده است، و در شرق سی‌ و‌سه پل قرار دارد. در ساخت این پل از سنگ، ساروج و آجر استفاده شده و 133 متر طول دارد. وجود 24 دهانه تشکیل شده از مکعب‌ های تراش‌ خورده به همراه سد های چوبی برای جلوگیری جریان آب، نشان میدهد که در آن زمان پل خواجو نقش یک سد را ایفا میکرده است و مهندسین طراح پل از این طریق مشکل آب شهر اصفهان را حل کرده اند و از طرفی با شست‌ وشوی خاک و کشت بهتر در آن، باعث افزایش آبادانی شدند.

جالب است بدانید علاوه بر این که پل ، مکان عبور و مرور بوده، ساختمان هایی در میان هریک از دو ضلع شرقی و غربی آن، که چند اتاق مزین به نقاشی های ارزشمند و موسوم به شاه‌نشین می‌باشند نیز بر روی آن طراحی شده تا شاهان و بزرگان در این مکانها به طور موقت اقامت کنند. از نمونه عناصر تشکیل دهنده محوطه پل خواجو مثل شمع پل خواجو: اگر در زاویه ۳۰ درجه از سمت شرقی بیرون پل به دهانه‌های پایین پل نگاهی بیندازید، شمع پل خواجو را که تداخل دهانه‌ها سبب پیدایش آن شده را می بینید.

شیرهای سنگی: در دو سوی پل خواجو شیرهای سنگی با چشمانی درخشان وجود دارند گویی نقش حراست از اصفهان و زاینده رود را بر عهده گرفته اند. قبله نما: در سمت شمال پل و نزدیک به یکی از شیرهای سنگی قبله نمای جذابی قرار گرفته است. عقاب تیز چنگال بر فراز زاینده رود: وقتی از بالا به پل خواجو نگاه می کنید، عقاب بزرگی را که در حال پرواز است را خواهید دید. در بهار و تابستان گردشگران بیشماری برای گردش به این منطقه می آیند و این شاهکارهای جاودانه معماری ایرانی و اسلامی را از نزدیک تماشا می کنند. نورپردازی این پل در هنگام شب وقتی در آب زاینده رود منعکس می‌شود باعث زیبایی چند برابر آن می‌شود.